Σελίδες

Σάββατο 23 Ιουλίου 2011

Διακοπές


Αυτό ήταν. 
Την κοπανάω. 
Πάω για μπάνια, για αραλίκι, για ψαρομεζέδες, για ουζάκια, μπύρες και ήλιο.
Δροσιστική και η σημερινή ανάρτηση. 
Η καλύτερη διαφήμιση μπύρας !
Θα τα πούμε σε λίγες μέρες.
Καλό καλοκαίρι και προσοχή στους δρόμους !

Παρασκευή 22 Ιουλίου 2011

ΣυντεχνίΑ ΤρΑμπούκων



Τελικά το ‘χει το ριζικό μας. Όποιος έχει όχημα και πιστεύει ότι θίγονται τα συμφέροντά του, πρέπει να κλείνει τους δρόμους και να ταλαιπωρούνται οι υπόλοιποι.

Πέρσι τέτοια εποχή είχαμε τον αρχισυνδικαλοπατέρα των φορτηγατζήδων Γ. Τζωρτζάτο, που είχε κλείσει τους δρόμους και τις εθνικές οδούς, παρίστανε τον παράγοντα και τον συνομιλητή της κυβέρνησης, γιατί αν «άνοιγε» το επάγγελμα θα φτώχαινε (ο ίδιος έχει στην κατοχή του 17 άδειες φορτηγών).

Κάθε Φλεβάρη έχουμε το κλείσιμο των εθνικών οδών στα Τέμπη, τα Μάλγαρα, τις Μικροθήβες, τον Προμαχώνα, το Kιλελέρ, τον Πλατυκάμπο … με τα τρακτέρ από τον  «κόκκινο» Μπούτα, το δεξιόμουτρο Κοκκινούλη και τον Γκανή (νέο φρούτο αυτός).

Τώρα αποκτήσαμε και τον Λυμπερόπουλο, το μεγαλοσυνδικάλα της κίτρινης φυλής, το μεγαλοστέλεχος της δεξιάς και του Σαμαρά.

Συνεχίζουν την απεργία οι ταρίφες, μέχρι λένε να δικαιωθούν, ή να ρίξουν την κυβέρνηση. Και τι σημαίνει γι’ αυτούς δικαίωση; Ότι θα συνεχίζουν για πάντα τον ίδιο χαβά. Αυτοί και το κόμμα που τους πατρονάρει δεν εννοούν να καταλάβουν ότι η πουστιά τους τέλειωσε. Ότι τα πολιτικά τους παιχνίδια, η ασυδοσία, το θράσος, η αγένεια, η ξετσιπωσιά, ο τραμπουκισμός, αλλά πάνω απ’ όλα το μαύρο χρήμα που διακινούν (αγγίζει το 1 δισ. ευρώ το χρόνο) θα σταματήσει τώρα.

Για να θυμηθούμε λίγο τα (όχι και τόσο) παλιά. Αυτή η άθλια συντεχνία, η άκρως αντικοινωνική και απολίτιστη φάρα, τσέπωσε το 2009 από τον κουρασμένο της Ραφήνας αύξηση 66% !!! Πήρε ποτέ οποιαδήποτε άλλη επαγγελματική τάξη παρόμοια αύξηση;;; Με νόμο της κυβέρνησης Σημίτη υποχρεώθηκαν οι ταξιτζήδες μέχρι 31/12/2004 να αγοράσουν και να εγκαταστήσουν στο όχημα τους ταμειακή μηχανή και να κόβουν αποδείξεις στους πελάτες. Με άλλο νόμο του ακαταλληλότερου, το Δεκέμβριο του 2004, λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία δηλαδή, ακυρώθηκε ο νόμος της προηγούμενης κυβέρνησης και φυσικά συνεχίστηκε το κλέψιμο, η παραοικονομία και το μαύρο χρήμα. Και οι ελάχιστοι που είχαν τοποθετήσει τις ταμειακές δεν τις λειτουργούσαν.

Τα στοιχεία είναι αποκαλυπτικά. Οι φίλοι μας οι ταξιτζήδες, επί κυβερνήσεων Καραμανλή του ανιψιού, δήλωναν έσοδα 16.000 το χρόνο, μόλις 800 ευρώ περισσότερα από το (κατά μέσο όρο) εισόδημα των συνταξιούχων. Η φορολόγηση τους άγγιζε το εξωφρενικό ποσό των 1.225 ευρώ ετησίως! Η αλήθεια φυσικά είναι άλλη. Τα έσοδα τους ξεπερνούν τις 50.000 ευρώ το χρόνο. Μόνο για καύσιμα και συντήρηση του αυτοκινήτου υπολογίζεται ότι απαιτούνται περί τα 15.000 ετησίως. Όσα περίπου δήλωναν ως ακαθάριστο εισόδημα!

Και αυτό ο θίασος Καραμανλή το αποδεχόταν. Γιατί να στενοχωρήσει τα φιλαράκια του; Όποτε χρειάστηκε τραμπούκους η δεξιά συμμορία για να κάνει τη ζωή δύσκολη σε κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, αυτοί εκεί, πρώτοι και χειρότεροι. Να κλείσουν δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια, γέφυρες, εισόδους πόλεων. Αυτό γίνεται και σήμερα. Συνεχίζουν να ταλαιπωρούν τους πολίτες, τους τουρίστες, την ελληνική οικονομία, τα νεύρα μας.

Λένε ότι θα πεινάσουν. Λένε ότι χρυσοπλήρωσαν τις άδειες και τώρα αυτές απαξιώνονται. Και για κερασάκι στη τούρτα, λένε ότι εναντιώνονται στη δημιουργία καρτέλ στον κλάδο, γεγονός που θα αποβεί σε βάρος των καταναλωτών.

Όλα αυτά φυσικά και είναι ασόβαρα.

Αρχικά να δούμε τι σημαίνει «πείνα» : Στις μεγάλες πόλεις (εκεί δηλαδή που διακινείται το πολύ χρήμα) οι ιδιοκτήτες των αδειών ταξί δεν δουλεύουν, αλλά νοικιάζουν το ταξί σε 2 συνήθως άτομα και εισπράττουν 80 ευρώ, ήτοι 2.400 το μήνα. Χωρίς να κάνουν τίποτα κονομάνε 2,5 χιλιάρικα μαύρα – κατάμαυρα. Οι περισσότεροι από δαύτους είναι και …επενδυτές. Δεν κατέχουν μία μόνο άδεια.

Πάμε τώρα στις άδειες που χρυσοπλήρωσαν. Για να δούμε σε ποιους τις πλήρωσαν. Σε προγενέστερους από αυτούς απατεώνες τις πλήρωσαν. Τις πλήρωσαν σε αυτούς που τις απέκτησαν από τη χούντα και για να τις αποκτήσουν έδωσαν ένα παράβολο και πλήρωσαν ένα χαρτόσημο. Επειδή οι σημερινοί ταρίφες πιάστηκαν κοροΐδα, ή επειδή πίστεψαν ότι και οι ίδιοι θα εξαπατήσουν κάποιος επόμενους και δεν τους βγήκε, εμείς τι φταίμε; Πριν πάρουν τα δάνεια ή πουλήσουν χωράφια και σπίτια για να αποκτήσουν την κωλοάδεια, ας το σκέφτονταν καλύτερα. Κι άλλες επαγγελματικές τάξεις βρέθηκαν στο μάτι του κυκλώνα, κι άλλοι πήραν δάνεια και φεσώθηκαν για να καλυτερεύσουν τις ζωές τους και τώρα αντικρίζουν κατάματα το φάσμα της φτώχειας, έχασαν τις δουλειές τους, τους παίρνουν τα σπίτια, δεν μπορούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Ασφαλέστατα και αγανακτώ και λυπάμαι γι’ αυτές τις καταστάσεις. Αλλά δεν θα με πάρει και ο πόνος για την αισχρή συντεχνία των ταξιτζήδων. Με τη συμπεριφορά τους έχουν καταφέρει να είναι όλος ο λαός απέναντί τους.

Τα περί «καρτέλ» είναι για χοντρά γέλια. Ιδιαίτερα όταν το παρουσιάζουν πως αντιδρούν γιατί οι μεγαλοεταιρείες θα ανεβάσουν κατακόρυφα τις τιμές, κάτι που θα αποβεί εις βάρος καταναλωτών. Θέλουν δηλαδή να μας πείσουν ότι ο “αγώνας” τους γίνεται για τα συμφέροντα των πολιτών. Άκου “αγώνας”. Χάνουν το νόημα και οι λέξεις.
Για να δούμε τι εννοούμε με τη λέξη «καρτέλ»: εννοούμε τη μυστική συμφωνία μεταξύ εταιρειών που δραστηριοποιούνται στον ίδιο κλάδο, ώστε να μην υπάρχει στην ουσία ανταγωνισμός και να πιέζονται οι τιμές προς τα πάνω, προς όφελος των εταιρειών και εις βάρος των καταναλωτών.
Τώρα δηλαδή που το επάγγελμα είναι κλειστό υπάρχει ανταγωνισμός;;; Μπαίνεις σε ταξί και διαπραγματεύεσαι το κόστος της διαδρομής ή τον τρόπο που θα πληρώσεις;
Παριστάνουν ότι κόπτονται για τα χρήματα των Ελλήνων και των τουριστών.
Αυτοί δεν είναι που δεν δίνουν ποτέ ρέστα κέρματα, γιατί «ξέμειναν»; 
Αυτοί δεν είναι που παίρνουν διπλο-τριπλο-κούρσες;
Αυτοί δεν είναι που σε αφήνουν δυο στενά πιο πίσω γιατί «δεν βολεύει»; 
Αυτοί δεν είναι που γδέρνουν τους τουρίστες σε λιμάνια και αεροδρόμια;
Αυτοί δεν είναι που χρεώνουν τις αποσκευές …με το μάτι;
Μας δουλεύουν; Κατήγγειλε ποτέ ταρίφας άλλον ταρίφα για διπλομίσθωση, υπερβολικό κόμιστρο, μη έκδοση απόδειξης, αγένεια ή ταλαιπωρία των πελατών; Όχι βέβαια. Αποτελούν μια κλειστή συντεχνιακή κάστα που έμαθε (την έμαθαν οι κυβερνήσεις) μόνο να δρα ανεξέλεγκτα, να κονομάει πληρώνοντας ελάχιστους φόρους, να ασχημονεί και να τραμπουκίζει.
Μήπως στο εξωτερικό που το επάγγελμα είναι ανοικτό δημιουργήθηκαν καρτέλ, ο κόσμος πληρώνει υπέρογκα ποσά, ταλαιπωρείται από απεργίες και κλεισίματα δρόμων, συναντάει την αγένεια και το θράσος τους;

Η αλητεία σας ως εδώ. Πρέπει να μπει επιτέλους τέλος. Εκτός κι αν νομίζετε ότι θα ανοίξουν όλα τα επαγγέλματα, εκτός από το δικό σας.

Τρίτη 19 Ιουλίου 2011

Κουραδόμαγκες



Η ελληνική οικονομία βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της νεότερης ιστορίας της. Το ίδιο και οι ζωές των πολιτών της, που είτε ευθύνονται, είτε όχι, καλούνται να αλλάξουν πολλά. Τον τρόπο σκέψης, τη συμπεριφορά τους, τον τρόπο που αντιλαμβάνονται, που λειτουργούν, που καταναλώνουν, αυτά που θα ήθελαν να αποκτήσουν, διατροφικές συνήθειες, τρόπους διασκέδασης …τα πάντα.

Τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο. Μόνο κάποιες φωτογραφίες έχουν μείνει για να μας θυμίζουν πράγματα. Το αστείο είναι ότι φτάσαμε στο σημείο να φανταζόμαστε ότι πριν περνούσαμε καλά. Να αναπολούμε το πρόσφατο παρελθόν με νοσταλγία, λες και όλα ήσαν τέλεια.

Ούτε καν καλά δεν ήταν.

Ζούσαμε, λέει, σε παραμύθι. Όσα παραμύθια ξέρω έχουν αίσιο τέλος. Αν λοιπόν επρόκειτο για παραμύθι, γιατί έχει σκατά τέλος; Άρα δεν ζούσαμε σε παραμύθι. Σε μια θλιβερή πραγματικότητα ζούσαμε. Κι εκεί που νομίζαμε ότι δεν έχει χειρότερα …διαψευστήκαμε.

Στην Ευρωπαϊκή Ένωση ακόμη το παλεύουν. Ακόμη ψάχνουν τους τρόπους πως θα μας κρατήσουν στη ζωή. Όχι φυσικά για να μας σώσουν, αλλά για να προλάβουν να αφαιρέσουν τα όργανα. Αν δεν προλάβουν και αποδημήσουμε και άχρηστοι θα τους είμαστε και θα πρέπει να πληρώσουν τα έξοδα κηδείας.

Κι ενώ η κυβέρνηση, ο Παπανδρέου και ο Βενιζέλος πελαγοδρομούν και δεν μπορούν να πείσουν τους εταίρους για συμβιβαστική λύση, που και εμάς θα ανακουφίσει και αυτοί δεν θα χάσουν τα δανεικά, στο εσωτερικό παρουσιάζεται μια αντιπολίτευση για τα πανηγύρια. Έχουν πειστεί ότι οδεύουμε προς εκλογές και ο καθένας κοιτάει να βγάλει την ουρά του απ’ έξω, μην αρπάξει καμιά φωτιά και τρέχει να τη σβήνει.

Το ΚΚΕ τάσσεται (ξανά – μανά) υπέρ της εξόδου από την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη κατάργηση/διαγραφή του χρέους. Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει τη δραστική μείωση του χρέους και την ανάληψη του από την ΕΚΤ. Η ΝΔ επαναλαμβάνει ότι η μόνη λύση είναι η επαναδιαπραγμάτευση του χρέους και το ΛΑ(Θ)ΟΣ εναντιώνεται στη συμμετοχή ιδιωτών.

Όσοι γιατροί τόσες γνώμες.

Ή, με άλλα λόγια, οι απόψεις είναι σαν τις κωλ***πίδες, ο καθένας έχει από μία !

Και μετά ζητάμε τα ρέστα από τους ξένους ηγέτες που δεν αποφασίζουν από κοινού για το μέλλον μας. Εδώ τρωγόμαστε μεταξύ μας. Οι άλλοι μας φταίνε;

Για να επιβιώσει μια χώρα, για να μπορέσει να ανταποκριθεί στις υποχρεώσεις της, για να μπορέσει να τροφοδοτήσει τα δημόσια έργα, για να μπορέσει να πληρώσει τις κοινωνικές δαπάνες, τα δάνεια και τα χρέη της, έχει ανάγκη από ένα πράγμα.

Τα χρήματα.

Τρεις είναι οι τρόποι για να τα βρει. Οι εξαγωγές, οι ξένες επενδύσεις και ο δανεισμός. Στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τα δύο πρώτα εξαφανίστηκαν ή μειώθηκαν δραστικά.

Τι μας έμεινε λοιπόν για να συνεχίσουμε να υπάρχουμε;

Ο δανεισμός.

Είτε μας αρέσει, είτε όχι, άλλος τρόπος δεν υπάρχει. Οι μαλακίες του στυλ «αρνούμαστε να πληρώσουμε το χρέος» είναι προς κατανάλωση. Είναι ανέξοδοι κουτσαβακισμοί από τους επαναστάτες του κώλου. Από αυτούς που έμαθαν να γαβγίζουν μονίμως και σε όλα, όχι για άλλο λόγο, απλά επειδή το γάβγισμα είναι η μητρική τους γλώσσα και δεν κατέχουν άλλη.

Δανείζεσαι από ένα φίλο σου, συγγενή σου, ή μια τράπεζα και μετά λες: «πλάκα σου έκανα, τα δανεικά δεν επιστρέφονται».
Δεν συζητάμε το αν σου ξαναδώσουν. Να συζητήσουμε το πόσες κλωτσιές θα εισπράξεις; Ή κατάσχεση; Ή φυλακή;

Παραβλέπουν όλοι αυτοί οι «αριστεροί», ότι μια τέτοια εξέλιξη, δηλαδή η έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και η μονομερής διαγραφή του χρέους, θα σημάνει τον απόλυτο οικονομικό πόλεμο από τις αγορές και τις ξένες τράπεζες και χώρες που κατέχουν ομόλογα του ελληνικού δημοσίου.

Προφανέστατα σημαίνει χρεοκοπία, προφανέστατα σημαίνει στάση πληρωμών.

Το χάος που θα επέλθει το υποψιάζονται, αλλά δεν τους ενδιαφέρει. Αυτό που προέχει τούτες τις ώρες για τα μαλακισμένα του Περισσού είναι καμιά 10αριά παραπάνω έδρες.

Και μέσα σε όλα τα άλλα, έχουμε και τον ταρίφα-κουραδόμαγκα τον Λυμπερόπουλο που δήλωνε γεμάτος πυγμή και αποφασιστικότητα: « Δεν θα βγει καμία νέα άδεια μέχρι να πέσει αυτή η κυβέρνηση».

Ποια είναι αυτή η τσατσά στο μπουρδέλο των ταξιτζήδων; Είναι πρόεδρος των ιδιοκτητών ταξί και ταυτόχρονα αναπληρωτής γραμματέας παραγωγικών τομέων της ΝΔ.

Γλύψε όσο μπορείς Λυμπερόπουλε. Και που ξέρεις; Κάποια μέρα θα ανταμειφθεί η κουρασμένη σου γλώσσα.

Οι εκλογές ρίχνουν τις κυβερνήσεις μαλακισμένο δεξιό φερέφωνο.

Όχι η συφοριασμένη φυλή των ταξιτζήδων.


Η φωτογραφία από το sport24.gr

Σάββατο 16 Ιουλίου 2011

Μόνο στα μπορντέλλα δεν υπάρχουν μονοπώλια


Βέεεεεεβαια! Δίκιο έχουν οι σοσιαλιστάδες που μας κυβερνούν. Αυτά τα "στεγανά" των φορτηγατζήδων, των ταξιτζήδων, των εφημεριδοπωλών και των φαρμακοποιών φταίγανε για όλα. Αυτά είναι που είχαν πηδήξει την οικονομία μας. Αυτά είναι που κρατάγανε κλειστές τις πόρτες στην νέα γενιά και διατηρούσανε την ανεργία σε ύψη δυσθεώρητα. Ε, πώς ρε κύριε; Εγώ από μικρός ονειρευόμουν να γίνω φορτηγατζής κι εσύ επιμένεις να νου στερείς το δικαίωμα στο όνειρο με τα στεγανά σου; Καλά σου ξηγιούνται ο Ρέππας με τον Ραγκούση, ν' αγιάσουν οι μανούλες τους.

Ω, ρε φούμαρο που τρώμε, λέω εγώ! Διυλίζεται ο κώνωψ και καταπίνεται η κάμηλος. Τα "μονοπώλια" των ταξιτζήδων και των εφημεριδοπωλών φταίνε, ρε σεις; Ή μπας και τα βάλανε με δαύτους επειδή "τους παίρνει", ενώ με τα πραγματικά μονοπώλια και τα πραγματικά καρτέλ δεν έχουν τα απαραίτητα "ούμπαλα" για να τα βάλουν; Πάνε να ανοίξουν το επάγγελμα των συμβολαιογράφων αλλά δεν μπορούν (ή μήπως δεν θέλουν;) να αγγίξουν εκείνους που πραγματικά καταδυναστεύουν και την οικονομία και τον λαό με τις ολιγοπωλιακές (μονοπωλιακές, πες καλύτερα) τακτικές τους. Αλλά, ας μιλήσουμε με στοιχεία. Εννοείται ότι όποιος θέλει να διασταυρώσει αυτά τα στοιχεία, μπορεί να προσφύγει στις επίσημες ιστοσελίδες των εταιρειών που αναφέρονται παρακάτω.

Την Marfin την ξέρουμε όλοι, έτσι; Marfin Investment Group λέγεται ο κολοσσός και η γνωστή μας Marfin Egnatia Bank δεν είναι παρά ένα κομμάτι της δραστηριότητάς του. Ένα άλλο κομμάτι τού ίδιου κολοσσού είναι η Vivartia, η οποία κινείται στον χώρο των τροφίμων. Αυτή η Vivartia, λοιπόν, σε καθεστώς ελεύθερου -υποτίθεται- ανταγωνισμού, όπου η οποιαδήποτε κρατική παρέμβαση θεωρείται πως δημιουργεί στρεβλώσεις, έχει καταφέρει μερικά σπουδαία πράγματα. Δείτε ποιες γνωστές φίρμες κατέχει, κυρίως μέσω εξαγορών: Δέλτα, Μεβγάλ, Froza (κατεψυγμένα τρόφιμα), Μπαρμπα-Στάθης (ομοίως), Goody's (ναι, ναι!), Chipita, Everest (η γνωστή αλυσίδα), Hellenic Catering, Nestle (το γάλα Βλάχας), Flocafe (αμέ!), Δωδώνη (τα παγωτά). Από δίπλα, έχει και κάμποσες λιγώτερο γνωστές: Βίγλα (τυροκομικά Ολύμπου), Παφίλης (κυλινδρόμυλοι), Hellenic Catering, Creamline Group (εταιρεία τροφίμων με θυγατρικές σε Βουλγαρία και Ρουμανία), Royal Foods (Βουλγαρία), Euromerchant Balkan Fund (Ρωσσία), Krasnoselskaya (Ρωσσία επίσης), Food & Snack (Γερμανία), La Pasteria (εστιατόρια), Anthemia, Alesis κλπ κλπ.

Ένας άλλος κολοσσός ακούει στο όνομα Unilever. Στην ιστοσελίδα της Unilever διαβάζουμε ότι η εταιρεία δραστηριοποιείται σε 150 χώρες και πραγματοποιεί ετήσιο τζίρο πάνω από 40 δισ. ευρώ. Στην ελληνική αγορά διακινεί τα γνωστά σε όλους προϊόντα (πάρτε βαθειά ανάσα): Άλτις, Φυτίνη, Βιτάμ, Becel, Sol (ηλιέλαιο), Φλώρα (αραβοσιτέλαιο), Lipton, Algida, Έβγα (ορισμένα είδη παγωτού), Knorr, Helmann's, Iglo (κατεψυγμένα προϊόντα), Pummaro, Klinex, Jif, Skip, Gajoline, Dove, Lux, Aim, Ultrex, Organics, Axe, Rexona κλπ κλπ.

Τις προάλλες λέγαμε ότι η "Φάγε", των αδελφών Φιλίππου, υποχώρησε στον "πόλεμο" με την "Δέλτα" και αποτραβήχτηκε από την αγορά γάλακτος. Αυτό δεν σημαίνει ότι τα αδερφάκια φαλίρισαν, αφού οι τρεις όμιλοί τους (Φάγε, Elbisco, Hellenic Quality Foods) κατέχουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις φίρμες: Έβγα (όσα παγωτά δεν έχει πάρει η Vivartia), Πίνδος (κοτόπουλα), Μιμίκος (ομοίως), Κανάκη (ζύμες κλπ), Ελληνική Εταιρεία Μπισκότων (η γνωστή μας Αλλατίνη), Βοσινάκης, Κρις-Κρις, Elite (φρυγανιές), Folie (κρουασάν), Refresh (χυμοί), Forma (φρυγανιές). Κι από δίπλα, αρκετές λιγώτερο γνωστές, όπως: Βις, Βιπέχ, Τυράς, Χάνογλου κλπ. Και μη ξεχάσουμε και την Zito Luks, την εταιρεία παραγωγής ψωμιού με 29 αρτοποιεία στα...Σκόπια.


Να χαρώ εγώ "ελεύθερο ανταγωνισμό"! Ρε, γαμώ την πουτάνα μου, πώς να λειτουργήσει ελεύθερος ανταγωνισμός όταν 2 (ολογράφως: δύο) εταιρείες κατέχουν το 98% στην αγορά μαργαρίνης, το 65% στο τυποποιημένο ελαιόλαδο, το 100% σε ζωμούς και έτοιμες σούπες, το 89% στα αναψυκτικά, το 93% στο γάλα εβαπορέ, το 84% στα παγωτά, το 81% στα κρουασάν, το 81% στους καφέδες, το 89% στις μαγιονέζες, το 80% στα σνακς (γαριδάκια, τσιπς) ή το 76% στα όσπρια; Πώς διάολο να συμπιεστούν οι τιμές, προς όφελος των καταναλωτών, όταν στο παιχνίδι υπάρχουν δυο πανίσχυροι παίχτες που μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους και να βάλουν τους κανόνες;

Πάλι καλά που υπάρχει και αντίλογος. Τώρα, με το άνοιγμα του επαγγέλματος των ταξιτζήδων, θα στηθούν ανταγωνιστικές εταιρείες εκμετάλλευσης ταξί κι έτσι ο καταναλωτής θα μπορεί να επιλέξει την εταιρεία με το φτηνότερο κόμιστρο. Γεια σου ρε Γιώργαρε με τα ωραία σου!

Τελικά, μόνο στα μπορντέλλα δεν υπάρχουν μονοπώλια. Άσε δε που το επάγγελμα είναι ήδη ανοιχτό. Ευτυχώς! Το φαντάζεστε να έμπαιναν στον χώρο η Unilever με την Procter & Gample; Ανατριχίλα...



Μπορεί να μη συμφωνώ με όλες τις διαπιστώσεις του αρθρογράφου, πλην όμως τα στοιχεία που παραθέτει είναι άκρως διαφωτιστικά.

Τρίτη 12 Ιουλίου 2011

Το εξπρές του κ...



Διαβάζω από τα ΝΕΑ online:

Δίκες «εξπρές» για υποθέσεις διαφθοράς υπουργών στο Υπουργικό Συμβούλιο

“Υπό την προεδρία του Πρωθυπουργού συνεδριάζει το μεσημέρι το Υπουργικό Συμβούλιο, στο οποίο θα συζητηθεί το σχέδιο νόμου για την εκδίκαση υποθέσεων, που αφορούν τη διαφθορά πολιτικών προσώπων.

Το νομοσχέδιο, που θα παρουσιάσει ο Μ. Παπαϊωάννου, προβλέπει δίκες «εξπρές» για υπουργούς, υφυπουργούς, γενικούς γραμματείς και διοικητές δημοσίων οργανισμών, που κατηγορούνται για αδικήματα διαφθοράς και παράβασης καθήκοντος.

 Το νομοσχέδιο, που είχε παρουσιάσει λίγο καιρό πριν ο προκάτοχος του κ. Παπαϊωάννου, Χάρης Καστανίδης, δεν θα έχει εφαρμογή για τα αδικήματα των υπουργών-υφυπουργών που υπάγονται στο νόμο περί ευθύνης υπουργών.

 Ωστόσο, με τη διαδικασία εξπρές θα εκδικάζονται τα αδικήματα των υπουργών, τα οποία διαπράττουν επωφελούμενοι από την ιδιότητά τους, όπως είναι το ξέπλυμα «βρώμικου» χρήματος.

 Ειδικότερα, για τα αδικήματα αυτά των υπουργών και υφυπουργών, η προκαταρκτική εξέταση θα διαρκεί μόνο δύο μήνες και η ανάκριση θα ολοκληρώνεται σε τέσσερις μήνες.

 Εν συνεχεία, δεν θα εκδίδεται βούλευμα αλλά η υπόθεση θα οδηγείται απευθείας στο ακροατήριο, μέσα σε δύο μήνες…”

Να ρωτήσω μπορώ;

Ποια είναι τα αδικήματα υπουργών-υφυπουργών που υπάγονται στο νόμο περί ευθύνης υπουργών; Ρητορικά ρωτάω, αφού την ξέρω την απάντηση: είναι τα αδικήματα που δεν εμπίπτουν στις διατάξεις του υπό ψήφιση νόμου για δίκες «εξπρές». Όπως επίσης ξέρω ότι στις δίκες «εξπρές» δεν συμπεριλαμβάνονται τα αδικήματα που υπάγονται στο νόμο περί ευθύνης υπουργών.

Το βρήκα, μη μου πείτε !

Κατά τη συνήθη τακτική των καθαρμάτων, που καλύπτουν εαυτούς και αλλήλους, πρόκειται να έρθει στη Βουλή προς ψήφιση ένας νόμος που θα καλύπτει τα ανοσιουργήματα τους. Εύχομαι πραγματικά να κάνω λάθος, αλλά δεν το νομίζω. Γιατί, όπως μας έχουν συνηθίσει, αν κατά λάθος κάποιο νομοσχέδιο θίγει τα δικά τους συμφέροντα ή τιμωρεί τα δικά τους εγκλήματά, απλά …δεν ψηφίζεται.

Όπως πρόσφατα, ας πούμε, η παλιοπαρέα της Βουλής δεν ψήφισε υπέρ της άρσης της ασυλίας της Μιλένας Αποστολάκη, προκειμένου να δικαστεί για την αγωγή που είχε καταθέσει ο πρώην σύζυγος της. Η αγωγή έγινε γιατί η κυρία υφυπουργός εμπόδιζε το γιό της να βλέπει τον πατέρα του !!!

Βέβαια, ο εν λόγω κύριος προσέφυγε μετά από αυτή τη γελοιότητα στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όπου λειτουργεί η Δικαιοσύνη και οι εκεί δικαστές δεν είναι τσανακογλύφτες-φερέφωνα καμιάς εξουσίας. Αποτέλεσμα; Το ελληνικό δημόσιο (εμείς οι μαλάκες δηλαδή) καταδικάστηκε να τον αποζημιώσει με 19.000 ευρώ.

Και εγώ ο ηλίθιος είχα μείνει με την εντύπωση ότι ο νόμος περί ευθύνης υπουργών θεσπίστηκε για να μη διώκεται υπουργός και υφυπουργός για πράξεις ή παραλείψεις που έχουν να κάνουν με την άσκηση των καθηκόντων του. Όχι για οικογενειακές υποθέσεις, χρέη και παράνομα παρκαρίσματα.

Θα με πείτε γκρινιάρη και μίζερο.
Θα μου πείτε ότι βιάζομαι να βγάλω συμπεράσματα, πριν ακόμη κατατεθεί το νομοσχέδιο.
Θα μου ζητήσετε να μην προτρέχω, να κάνω υπομονή και πως έχουν ωριμάσει πλέον οι συνθήκες για δραστικές αλλαγές.
Θα μου πείτε ότι η υπάρχουσα κατάσταση είναι απελπιστική, πως δεν μπορεί να συνεχιστεί άλλο και πως σίγουρα κάτι πρέπει να αλλάξει.
Θα μου πείτε ότι μέχρι σήμερα όλοι ανεξαιρέτως απαλλάσσονται, ανεξαρτήτως αδικήματος και πως για να κατευναστεί “ο λαός της πλατείας”, η κοινή γνώμη, ακόμη ακόμη και οι δανειστές μας, μετά τον εφαρμοστικό νόμο και τα δύο μνημόνια, πρέπει η κυβέρνηση να δείξει πως κάτι κινείται στο πεδίο των πολιτικών ευθυνών και πως στο εξής οι ένοχοι θα λογοδοτούν στη δικαιοσύνη.

Ομολογώ ότι δεν είμαι τόσο αισιόδοξος.

Θα προβλέπονται, λέει, δίκες “εξπρές” για όσους κατηγορούνται για αδικήματα διαφθοράς και παράβασης καθήκοντος, καθώς και ξέπλυμα «βρώμικου» χρήματος.
Αναρωτιέμαι: ποιος θα κρίνει τη φύση του αδικήματος; Ποιος θα αποφασίσει αν πρόκειται για αδίκημα διαφθοράς ή για ξέπλυμα βρώμικου χρήματος και όχι (ας πούμε) για “χορηγία”;

Οι ίδιοι;

Ε, τότε επιτρέψτε μου, ξέρω και καλύτερα ανέκδοτα.

Από νομικά δεν σκαμπάζω και πολλά. Και είμαι ευτυχής, γιατί διαφορετικά, ή δικηγόρος θα έπρεπε να είμαι, ή δικαστής, ή βουλευτής. Τα απεχθάνομαι εξίσου και τα τρία. Συγχωρήστε μου λοιπόν την έλλειψη νομικής κατάρτισης και πάμε παρακάτω. Γιατί δεν ψηφίζετε ένα νόμο που θα ορίζει ότι τα αδικήματα των υπουργών, των βουλευτών και γενικά των πολιτικών δεν θα παραγράφονται Π Ο Τ Ε ;

Κωλώνετε ε;

Δευτέρα 11 Ιουλίου 2011

Ποιος χρωστάει τα περισσότερα;



ΓΕΡΜΑΝΙΑ: Ο Εχθρός της Ευρώπης!

A. Ritschl: “Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Ουσιαστικά καθόμαστε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, τόσο τα θύματα του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις τους….

Αντί να δείξουμε ακλόνητη αλληλεγγύη, καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του Ευρώ, στοιχηματίζοντας στη διάλυση της Ευρωζώνης από τη Γερμανία – κάτι που γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο πιθανό.

Η ανθελληνική υστερία των γερμανικών ΜΜΕ”, γράφει χαρακτηριστικά ο Γερμανός ιστορικός κ. A. Ritschl, “είναι εξαιρετικά επικίνδυνη για τη Γερμανία. Ουσιαστικά καθόμαστε μέσα σε ένα γυάλινο σπίτι: η γερμανική ανάπτυξη οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στο ότι, τόσο τα θύματα του πρώτου, όσο και του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου, παραιτήθηκαν από τις απαιτήσεις τους….. Παρά το ότι η Γερμανία είναι υπεύθυνη για δύο παγκοσμίους πολέμους, εκ των οποίων ο δεύτερος ήταν κάτι παραπάνω από καταστροφικός, τα θύματα της συμφώνησαν να διαγραφεί ένα μεγάλο μέρος των χρεών της. Το ότι η Γερμανία οφείλει την οικονομική της άνοδο στη γενναιοδωρία των άλλων λαών δεν το έχει ξεχάσει κανείς – ούτε οι Έλληνες”.

Οι Έλληνες”, συνεχίζει ο ιστορικός, “γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τα «πολεμικά άρθρα» των γερμανικών ΜΜΕ. Εάν αλλάξουν οι διαθέσεις στην Ελλάδα (εάν «ξυπνήσουν» δηλαδή οι Έλληνες, εάν εκλέξουν επαρκείς, ανιδιοτελείς, ικανούς, θαρραλέους πολιτικούς και διεκδικήσουν τα δικαιώματα τους), τότε είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήσουν και οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες – απαιτώντας με τη σειρά τους τα χρήματα που χωρίς καμία αμφιβολία τους χρωστάμε. Εάν λοιπόν υποχρεωθούμε νομικά να εξοφλήσουμε όλες μας τις υποχρεώσεις, τότε θα μας πάρουν και τα πουκάμισα μας – αφού, με βάση τη συμφωνία του Λονδίνου, "οι πολεμικές αποζημιώσεις, οι οποίες δεν πληρώθηκαν το 1953, θα έπρεπε να εξοφληθούν σε περίπτωση τυχόν επανένωσης της Γερμανίας".

Στην περίπτωση αυτή, θα ήταν πολύ καλύτερα όχι μόνο να αναδιοργανώναμε την ελληνική Οικονομία με δικό μας αποκλειστικά κόστος, αλλά να το κάναμε πλουσιοπάροχα. Εάν, αντί να συμμορφωθούμε με τους διεθνείς νόμους και να πληρώσουμε τα χρέη μας, συνεχίσουμε να παριστάνουμε τον πλούσιο τραπεζίτη, ο οποίος καπνίζει ήρεμα το πούρο του και δεν θέλει να πληρώσει τα χρέη του, εκβιάζοντας τους πιστωτές του, τότε κάποια στιγμή θα μας έλθει ένας τεράστιος λογαριασμός (τα χρέη της Γερμανίας προς την Ελλάδα υπολογίσθηκαν πρόσφατα στα 565 δις €, από έναν αξιόπιστο Γάλλο οικονομολόγο – πολύ περισσότερα από το δημόσιο χρέος της).

Η καλύτερη λύση σήμερα για την Ελλάδα και τη Γερμανία, με βάση τις εμπειρίες από τις δικές μας χρεοκοπίες, είναι η διαγραφή ενός μεγάλου μέρους του Ελληνικού χρέους. Κάποιες τράπεζες θα αντιμετώπιζαν βέβαια προβλήματα, αλλά θα μπορούσαν να διασωθούν με ορισμένα βοηθητικά προγράμματα. Για τη Γερμανία ίσως είναι ακριβό, αλλά πρέπει να πληρώσουμε – έτσι ή αλλιώς, αφού χρωστάμε. Σε κάθε περίπτωση, η Ελλάδα θα είχε την ευκαιρία να κάνει μία καινούργια αρχή – μία ευκαιρία που προσφέρθηκε στην αχάριστη Γερμανία πολλές φορές στο παρελθόν, ειδικά από τις Η.Π.Α.”.

 
Ανεξάρτητα από τις παραπάνω τοποθετήσεις του έγκυρου ιστορικού η Ελλάδα, με δική της σε μεγάλο βαθμό ευθύνη, είναι ξανά αντιμέτωπη με το εκβιαστικό δίλημμα που της τέθηκε το 1940 – ενώ έχει απλά διαφοροποιηθεί ο τρόπος διεξαγωγής του πολέμου: εκείνη την εποχή, τα χρησιμοποιούμενα μέσα ήταν στρατιωτικά, ενώ σήμερα είναι οικονομικά.

Εν τούτοις, το τότε ερώτημα παραμένει το ίδιο: Να συνθηκολογήσει η Ελλάδα με τον πανίσχυρο εχθρό, ο οποίος την απειλεί με έναν πόλεμο που δεν πρόκειται να κερδίσει («είτε υπογράφετε ότι θέλουμε, είτε χρεοκοπείτε», μας εκβιάζουν οι Γερμανοί), ή να αντισταθεί στις προσπάθειες υποδούλωσης και λεηλασίας της, ακόμη και αν οι Πολίτες της υποφέρουν, όπως επίσης υπέφεραν το 1940;

Συνεχίζοντας, οφείλουμε ίσως να θέσουμε ακόμη κάποια ερωτήματα, εάν θέλουμε να είμαστε ρεαλιστές. Ειδικότερα, εάν η όποια κυβέρνηση της Ελλάδας επέλεγε την αντίσταση οι σημερινοί, σχετικά εύποροι Έλληνες, είναι σε θέση να υποστούν τα δεινά ενός πολέμου, ή μήπως προτιμούν την ησυχία τους, έστω και σκλαβωμένοι; Πόσο σημαντική είναι η υπερηφάνεια, η ελευθερία και η αξιοπρέπεια για τους Έλληνες; Είναι αλήθεια σε θέση σύσσωμοι οι Πολίτες να επωμισθούν τα όποια βάρη της ενδεχόμενης άρνησης υποταγής τους, με στόχο τη διάσωση της δημόσιας περιουσίας και την διατήρηση της εθνικής τους ανεξαρτησίας;

Είναι η κυβέρνηση ικανή να πάρει οδυνηρές, «πατριωτικές» αποφάσεις ή μήπως όχι; Γνωρίζει η πολιτική ηγεσία τι ακριβώς επιθυμούν οι Έλληνες, όταν πιέζει ακόμη και τους βουλευτές της να αποδεχθούν ένα πρόγραμμα εξαθλίωσης και λεηλασίας της χώρας τους – ένα πρόγραμμα που δεν πρόκειται να οδηγήσει ποτέ στην έξοδο από την κρίση; Θα προτιμήσουν οι βουλευτές αυτοί να ακολουθήσουν το δύσκολο δρόμο και να αγωνισθούν για τα δικαιώματα των Πολιτών που τους εξέλεξαν ή, μήπως, θα επιλέξουν τις «καρέκλες» τους;
 
Δεν είναι αλήθεια υποχρεωμένη η κυβέρνηση να διαπιστώσει τι ακριβώς θέλουν οι Πολίτες, με τη βοήθεια ενός δημοψηφίσματος, πριν ακόμη υπογράψει την αποικιοκρατική, μονομερή σύμβαση συνθηκολόγησης με τον εχθρό; Γιατί θέτει εκβιαστικά διλήμματα στους Έλληνες, αφού γνωρίζει πολύ καλά ότι διαθέτει μία σειρά από όπλα, ικανά να αναχαιτίσουν επιτυχημένα τις επιθέσεις της Γερμανίας – όπλα που όμως σύντομα θα έχουν εξουδετερωθεί;

Έχει το κυβερνών κόμμα σαφή γνώση των τεράστιων ευθυνών του απέναντι στους Έλληνες και στους Ευρωπαίους – επίσης απέναντι σε εκείνους τους Γερμανούς Πολίτες, οι οποίοι επιθυμούν μία ευρωπαϊκή Γερμανία, ενώ πανικοβάλλονται στην ιδέα μίας γερμανικής Ευρώπης; Σε σημείο μάλιστα που να αναρωτιούνται έντρομοι οι ίδιοι οι Γερμανοί, «μήπως η κατά τα άλλα συμπαθέστατη καγκελάριος τους εγκυμονεί έναν νέο Χίτλερ»;

 
Η ΑΡΝΗΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Περαιτέρω, θεωρούμε σκόπιμη την αναφορά μας στις δύο πλευρές της Γερμανίας, στα δύο πρόσωπα του Ιανού που την διακρίνουν, έτσι ώστε να είμαστε όσο περισσότερο γίνεται αντικειμενικοί – αφού θα μπορούσε κανείς εύλογα να μας χαρακτηρίσει εμπαθείς, επηρεασμένους δηλαδή είτε από τη δύσκολη θέση της χώρας μας, είτε από την «ψυχολογική» ανάγκη μας να ενοχοποιήσουμε άλλους, για τα δικά μας μεγάλα σφάλματα.
“Οι Έλληνες μπορούν να παράγουν μόνο ελαιόλαδο, να περιποιούνται υπέρ του δέοντος τους συνταξιούχους τους και να μας φτωχαίνουν. Η Ευρώπη είναι ένα γραφειοκρατικό τέρας”, διαβάζουμε τον τίτλο ενός άρθρου σε μία σοβαρή γερμανική εφημερίδα, ευρείας αποδοχής και κυκλοφορίας, η οποία παραθέτει τα παρακάτω στοιχεία (Πίνακας Ι):
 
ΠΙΝΑΚΑΣ Ι: Συγκρίσεις Ελλάδας και Γερμανίας

Δείκτες  / Ποσοστά
Μερίδιο της Γερμανίας στο ΑΕΠ της ΕΕ  /20,4%
Μερίδιο Ελλάδας, Πορτογαλίας και Ιρλανδίας μαζί, στο ΑΕΠ της ΕΕ*  / 5,0%
Αλλαγή του ποσοστού ανεργίας στη Γερμανία (2008/2009)  / -0,8%
Αλλαγή του ποσοστού ανεργίας στην Ελλάδα (2008/2009)  / +8,3%
Κόστος τυχόν διάσωσης της Ελλάδας για κάθε Γερμανό**  / 465 €
Σύνολο σημερινών δανείων της Γερμανίας στην Ελλάδα  / 8,4 δις €
Τόκοι και προμήθειες που έχει εισπράξει η Γερμανία από την Ελλάδα  / 225 εκ. €
Εξαγωγές της Γερμανίας στην Ελλάδα το 2010  / 5,9 δις €
Ανάπτυξη της Γερμανίας το 2011  / +3,2%
Ανάπτυξη της Ελλάδας το 2011 -3,0%
Μέσος μισθός εργαζομένων στη Γερμανία**  / 42.400 €
Μέσος μισθός εργαζομένων στην Ελλάδα  / 23.900 €
Εργατικό κόστος ανά ώρα στη γερμανική μεταποίηση  / 33,10 €
Εργατικό κόστος ανά ώρα στην ελληνική μεταποίηση  / 16,60 €
Παραγωγικότητα ανά ώρα στη Γερμανία  / 37 €
Παραγωγικότητα ανά ώρα στην Ελλάδα  / 24 €
Συντάξεις της Γερμανίας σε ποσοστό του ΑΕΠ της  / 11,4%
Συντάξεις της Ελλάδας σε ποσοστό του ΑΕΠ της  / 11,7%

* Το ελάχιστο ποσοστό της συμμετοχής των τριών χωρών στο ευρωπαϊκό ΑΕΠ τεκμηριώνει το ότι, η άρνηση διάσωσης τους έχει μόνο «σαδιστικές» αιτίες.
 ** Εάν η Ελλάδα δεν πληρώσει το 66% του χρέους της
 
Πηγή: Z
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως φαίνεται από τον Πίνακα Ι, ο μέσος μισθός στη Γερμανία είναι υψηλότερος κατά 80% σε σχέση με την Ελλάδα – ενώ η παραγωγικότητα των εκεί εργαζομένων είναι 54% μεγαλύτερη (ποσοστό που υποδηλώνει το μέγεθος της υπερτίμησης του Ελληνικού ευρώ, αλλά και της υποτίμησης του Γερμανικού). Εάν δε στο μισθό προσθέσουμε τις κοινωνικές παροχές (Υγεία, Παιδεία κλπ.), οι οποίες προσφέρονται στους Γερμανούς από το κράτος τους, θα συμπεράνουμε εύκολα ότι, το βιοτικό τους επίπεδο είναι συγκριτικά αρκετά υψηλότερο. Ίσως οφείλουμε να προσθέσουμε εδώ ότι, η παραγωγικότητα δεν είναι μόνο θέμα μισθών αλλά, επίσης, κεφαλαίων, μεθόδων παραγωγής, επενδύσεων, σωστού προγραμματισμού, ορθολογικής λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης κλπ.

Συνεχίζοντας στο θέμα μας, χωρίς να επεκταθούμε σε περιττές λεπτομέρειες, όπως διαπιστώνεται από ένα μέρος των στοιχείων που καταγράφει η εφημερίδα, πρόθεση της είναι αφενός μεν να τεκμηριώσει την ανωτερότητα των Γερμανών σε σχέση με τους Έλληνες, αφετέρου να διαφοροποιηθεί από την Ευρώπη – την οποία θεωρεί πλέον ότι δεν έχει ανάγκη, επικρίνοντας την σκόπιμα.

Εάν τώρα η Ευρώπη είναι πρόθυμη να επιτρέψει σε μία εθνικιστική πλέον, «πρωσική» Γερμανία και σε μία μερκαντιλίστρια καγκελάριο να ηγηθεί, καθώς επίσης εάν η Ελληνική κυβέρνηση δεν έχει καμία αντίρρηση να συμβιβασθεί, παραδίδοντας αμαχητί τη χώρα και τους Πολίτες της, είναι κάτι που δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με ασφάλεια.
 
Η ΘΕΤΙΚΗ ΠΛΕΥΡΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Οι Γερμανοί χαρακτηρίζονται σαν Ευρωναζί – όχι σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη της Ευρώπης. Πως τα καταφέραμε αλήθεια;”, αναρωτιέται ο επιφανής Γερμανός οικονομολόγος H.Muller, διευθυντής οικονομικού περιοδικού.

Η Γερμανία βρέθηκε το 2009 και το 2010 στην ιστορική θέση, να εξελιχθεί σε μία μορφή ευρωπαϊκής ηγεμονικής δύναμης – αφού ήταν η μοναδική μεγάλη χώρα της Ευρωζώνης, η οποία διέθετε μία ανταγωνιστική οικονομική δομή, καθώς επίσης ένα σχετικά χαμηλό δημόσιο χρέος. Η Γερμανία μπορούσε να συμπεριφερθεί σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη – έπρεπε να το κάνει, όπως οι Η.Π.Α. μετά το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Η καγκελάριος όφειλε να οδηγήσει την ΕΕ σε ένα κοινό μέλλον – να είχε την ικανότητα να το κάνει.

Αντίθετα όμως, επικράτησε δυστυχώς η εθνικιστική μικροπολιτική, βασισμένη στις εκλογικές αναμετρήσεις – στις οποίες «πουλούσε» η ρητορική δημαγωγία, ο λαϊκισμός δηλαδή, με κύριο χαρακτηριστικό τη σκληρή στάση απέναντι στις ελλειμματικές χώρες του Νότου. Στο προσκήνιο δεν βρίσκεται πλέον το κοινό μέλλον της Ευρώπης, αλλά η μονόπλευρη εξυπηρέτηση των εθνικών συμφερόντων – ή, καλύτερα, αυτό που θεωρεί η κυβέρνηση ότι είναι προς το συμφέρον μας.
 
Το γεγονός ότι επιμένει η γερμανική κυβέρνηση στη συμμετοχή των ιδιωτών πιστωτών της Ελλάδας, σε ενδεχόμενη «διάσωση» της, είναι μία καθαρά «συμβολική» πολιτική. Η διαγραφή χρεών (haircut) δεν θα βοηθούσε καθόλου την Ελλάδα. Αντίθετα από όσα λέει η καγκελάριος η Ελλάδα, σε μία τέτοια περίπτωση, θα παρέμενε εκτός αγορών για πάρα πολλά χρόνια – ενώ θα έχανε κάθε δυνατότητα να δανεισθεί μόνη της στο μέλλον. Παράλληλα, για να μπορέσει να μειώσει το χρέος της, θα έπρεπε να έχει πρωτογενές πλεόνασμα πάνω από τους τόκους που πληρώνει. Ακόμη καλύτερα, πάνω από 8%, κάτι που δεν έχει καταφέρει ποτέ καμία χώρα – με εξαίρεση τη Νορβηγία, λόγω των πετρελαϊκών κοιτασμάτων της.
 
Εκτός αυτού, το Βερολίνο ρισκάρει τον κίνδυνο να βρεθεί η ΕΚΤ σε πολύ δύσκολη οικονομική θέση (ίσως θα έπρεπε εδώ να σκεφθούμε την αμυδρή πιθανότητα να χρεοκοπήσει σκόπιμα η Γερμανία την ΕΚΤ, προωθώντας στη θέση της τη δική της Bundesbank). Η κερδοσκοπία αναζωπυρώνεται, οπότε η κρίση βαθαίνει απειλητικά. Παρόλα αυτά, η κυβέρνηση επιμένει στη διαγραφή χρεών: δήθεν για λόγους «αρχής» αλλά, στην πραγματικότητα, επειδή πολλοί στο κυβερνών κόμμα θεωρούν ότι, πρέπει να δείξουν στις αγορές, στους Έλληνες επίσης, ποιος έχει την εξουσία – ποιος είναι το αφεντικό της Ευρώπης και της Ελλάδας.
 
Η κυβέρνηση συμπεριφέρεται σαν να ζούμε ακόμη στην εποχή του 90 – σαν να υπάρχουν επιλογές στο σημερινό «συναλλαγματικό κλαμπ» και σαν να μην ήταν τα χρηματοπιστωτικά συστήματα τόσο στενά μεταξύ τους συνδεδεμένα, με κίνδυνο να καταρρεύσουν όλα μαζί. Όχι, δεν υπήρχε από την αρχή καμία εναλλακτική επιλογή, η οποία να μην απαιτούσε τη μεταφορά πόρων από τις πλεονασματικές, προς τις ελλειμματικές χώρες της Ευρωζώνης – τη δημοσιονομική και πολιτική τους ένωση. Όμως, αυτό δεν ταιριάζει με το λαϊκό αίσθημα – δεν πουλάει και δεν φέρνει ψήφους, όπως η παραδειγματική τιμωρία των Ελλήνων.
 
Έτσι λοιπόν μας έρχεται σήμερα ο λογαριασμός. Η Γερμανία ευρίσκεται σε μία απίστευτα δυσχερή θέση, έχοντας διαθέσει πάρα πολλά χρήματα, χωρίς να καταφέρει τίποτα. Θεωρούμαστε πια σαν Ευρωναζί και όχι σαν μία καλοπροαίρετη ηγετική δύναμη. Το ότι συνέβη κάτι τέτοιο, δεν είναι η καλύτερη απόδειξη μίας επιτυχημένης πολιτικής.
 Αντί να δείξουμε λοιπόν ακλόνητη αλληλεγγύη, καταλήξαμε να δοκιμάζουν οι αγορές την αντοχή του Ευρώ, στοιχηματίζοντας στη διάλυση της Ευρωζώνης – κάτι που γίνεται μέρα με την ημέρα όλο και πιο πιθανό. Εάν το ευρώ καταρρεύσει, η Γερμανία θα έχει την αποκλειστική ευθύνη – αφού θα ήταν η χώρα που θα μπορούσε να το σώσει, αλλά δεν το έκανε από ιδιοτελή, μικροπολιτικά συμφέροντα. Φυσικά, η ζημία της Γερμανίας και όχι μόνο από ένα τέτοιο ενδεχόμενο, δεν ζυγίζεται καν με χρήματα”.

Κλείνοντας, ο Πίνακας ΙΙ αναφέρεται στο συνολικό δημόσιο χρέος των κρατών της Ευρωζώνης, καθώς επίσης στο ποσοστό της κάθε χώρας επί αυτού. Θεωρούμε ότι μόνο η απεικόνιση των χρεών, σε σχέση με το ΑΕΠ, δεν είναι αρκετά αντιπροσωπευτική – αφού τα απόλυτα μεγέθη, τα ποσά δηλαδή που χρωστάει η κάθε χώρα, είναι εξ ίσου σημαντικά.
 
ΠΙΝΑΚΑΣ ΙΙ: Δημόσια χρέη και ποσοστά των χωρών επί του συνολικού χρέους της Ευρωζώνης, ύψους 7.063 δις € (2009)

Χώρα          /   ΑΕΠ        / Χρέος  / Ποσοστό στο συνολικό
Γερμανία     2.407,2       1.762,2     24,96%
Ιταλία         1.520,9        1.760,8     24,94%
Γαλλία        1.919,3         1.489,0     21,08%
Ισπανία      1.051,2            559,7         7,92%
Ολλανδία      570,2            347,0         4,91%
Βέλγιο            337,8            326,6         4,62%
Ελλάδα          237,5            273,4         3,87%
Αυστρία         276,9            184,1         2,60%
Πορτογαλία  163,9            125,9         1,78%
Ιρλανδία        163,5           104,7         1,48%
Φιλανδία        171,0              75,6         1,07%
Σλοβακία         63,3              22,6         0,32%
Σλοβενία          34,9              12,5         0,18%
Κύπρος              16,9               9,5         0,13%
Λουξεμβούργο  37,8            5,5         0,08%
Μάλτα                5,7                 3,9         0,06%

Πηγή: Υπουργείο οικονομικών της Γερμανίας
Πίνακας: Β. Βιλιάρδος

Όπως διαπιστώνουμε από τον Πίνακα ΙΙ, τα χρέη της Γερμανίας, σε απόλυτα νούμερα, δεν είναι καθόλου αμελητέα. Τυχόν αύξηση του επιτοκίου δανεισμού της μόλις κατά 1%, θα της κόστιζε περί τα 18 δις € – ποσό υψηλότερο από τους συνολικούς τόκους που πληρώνει σήμερα η Ελλάδα. Είναι αδύνατο λοιπόν το να μην κατανοεί τη σημασία που θα είχε η ενδεχόμενη ανάδειξη του ευρώ σαν παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος – γεγονός που μας προβληματίζει ακόμη περισσότερο, σε σχέση με τη συμπεριφορά της απέναντι στη Ελλάδα.

Μόνο η υπόθεση λοιπόν ότι, η Γερμανία χρησιμοποίησε αρχικά το ΔΝΤ για τη «βρώμικη δουλειά», έχοντας άλλα σχέδια για τη συνέχεια (όπως τεκμηριώνεται σήμερα από τους εκβιασμούς της στην Ελλάδα), θα απαντούσε κάπως λογικά στις απορίες μας. Εν τούτοις, κρίνοντας από τα τεράστια χρέη της Ιταλίας τα οποία, εκτός των άλλων, υπερβαίνουν το 120% του ΑΕΠ της (μάλλον το 150%, εάν συμπεριλάβουμε τα πιθανά προβλήματα των τραπεζών της), εάν οι εντολείς του ΔΝΤ, οι αγορές δηλαδή, επιτεθούν στην Ιταλία, θα είναι πολύ δύσκολο να ευοδωθούν πλέον τα όποια «μυστικά σχέδια» της Γερμανίας (εννοούμε πάντοτε την τευτονική κυβέρνηση και το γερμανικό Καρτέλ – ποτέ τους Γερμανούς πολίτες, οι οποίοι υποφέρουν ήδη τα πάνδεινα).

Κλείνοντας, οφείλουμε να τονίσουμε μία λανθασμένη εκτίμηση σχεδόν όλων μας, όταν θεωρούμε τη Γερμανία μικρή, συγκριτικά με τις άλλες υπερδυνάμεις. Η χώρα αυτή δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται μόνη της – αλλά σαν την κυρίαρχη δύναμη μίας πλούσιας, παραγωγικής Ευρώπης των 500 εκ. κατοίκων, η οποία είναι πολύ ισχυρότερη από όσο πιστεύει κανείς.


ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Όπως έχουμε ήδη αναφέρει σε μία πρόσφατη ανάλυση μας (Λιτότητα, δραχμή ή υποτίμηση;) “Η Ελλάδα, σε σύγκριση με προηγούμενα υπερχρεωμένα κράτη, έχει μία μεγάλη διαφορά, ένα σημαντικότατο πλεονέκτημα καλύτερα: Το 95% των ομολόγων του δημοσίου έχουν εκδοθεί σύμφωνα με το ελληνικό Δίκαιο – γεγονός που σημαίνει ότι, το ελληνικό κοινοβούλιο έχει τη δυνατότητα να αλλάξει, με την ψήφιση ενός νόμου, τη «συναλλαγματική μορφή» των ομολόγων.

Ειδικότερα, εάν η Ελλάδα εγκατέλειπε την Ευρωζώνη υιοθετώντας τη δραχμή, θα είχε την απόλυτα νόμιμη δυνατότητα, πριν ακόμη απελευθερώσει την ισοτιμία του νομίσματος της, να μετατρέψει τα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου σε δραχμές – με την ισοτιμία των 340 δρχ. ανά €, η οποία ίσχυε την περίοδο της εισόδου της στη νομισματική ένωση (ΟΝΕ). Στη συνέχεια, θα μπορούσε να «απελευθερώσει» τη συναλλαγματική ισοτιμία της δραχμής, η οποία πιθανότατα θα υποτιμούταν αμέσως – εις βάρος όμως των δανειστών της και χωρίς να επηρεαστεί αρνητικά το δημόσιο χρέος”. Με βάση τώρα έναν εξαιρετικό Έλληνα δικηγόρο, η οικονομική μας θέση τεκμηριώνεται νομικά ως εξής:

“Με νόμο μπορεί το Ελληνικό Δημόσιο να αλλάξει το νόμισμα του ομολόγου εφόσον η έκδοση διέπεται από το ελληνικό Δίκαιο. Οι επενδυτές δικαιούνται φυσικά να προσφύγουν στην ελληνική δικαιοσύνη, αλλά δεν θα έχουν μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας. Αυτά φυσικά δεν ισχύουν καταρχήν για το «Δάνειο της Τρόικας», το οποίο διέπεται από το αποικιοκρατικό αγγλικό δίκαιο (με δικαιοδοσία ECJ) – αν και στην πράξη η Σύμβαση αυτή είναι επίσης άκυρη, γεγονός που σημαίνει ότι μπορεί να καταγγελθεί οποτεδήποτε, για δεκάδες λόγους.

Στη διεθνή βιβλιογραφία υπάρχουν βέβαια και οι ονομαζόμενοι «διεθνιστές», οι οποίοι ισχυρίζονται το αντίθετο. Είναι οι ίδιοι που αναφέρουν ότι το κοινοτικό (ή, ορθότερα πλέον, το «ενωσιακό» δίκαιο) υπερισχύει – όχι απλώς του κοινού εσωτερικού αλλά και του συνταγματικού δικαίου των Κρατών Μελών. Οι ίδιοι «παραλλάσσουν» το δήθεν επιχείρημα τους λέγοντας ότι, οι δύο έννομες τάξεις είναι «επάλληλες» – επίσης πως, με βάση τη λεγόμενη αρχή της «επικουρικότητας», υπάρχουν τομείς όπου υπερισχύει το ένα σύστημα Δικαίου και «επικουρεί» το άλλο.

Πρόκειται φυσικά για εσφαλμένους ισχυρισμούς, αφού οι Γερμανοί, οι Γάλλοι, οι Βρετανοί και οι Αμερικανοί, οι οποίοι προωθούν την άποψη αυτή σε διεθνές επίπεδο, αποκλείουν κάθε τέτοια συζήτηση στο εσωτερικό τους. Δηλαδή, θέλουν να ισχύει για όλους ανεξαιρέτως τους άλλους λαούς, αλλά όχι για τους ίδιους (!).

Αυτό θυμίζει κάπως την «πίεση» των Η.Π.Α. σε όλα τα κράτη, να προσχωρήσουν στη Σύμβαση για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, την οποία οι ίδιοι δεν υπέγραψαν, για να μην έχει το Δικαστήριο της Χάγης δικαιοδοσία επί Αμερικανών πολιτών (είναι άλλο από το λεγόμενο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης που επιλύει διαφορές μεταξύ κρατών-μελών του ΟΗΕ).

Το κρίσιμο σημείο που αδυνατούν να καταλάβουν όλοι οι οικονομολόγοι, οι οποίοι δεν γνωρίζουν νομικά είναι το ότι, επί της ουσίας, ο όρος «Διεθνές Δίκαιο» είναι παραπλανητικός – διότι το Δίκαιο είναι σύνολο κανόνων που διέπουν ετερόνομα τις βιοτικές σχέσεις στα πλαίσια μίας έννομης τάξης. Αντίθετα, όταν μιλάμε για διεθνή κοινότητα και διεθνή έννομη τάξη, θα πρέπει να μιλάμε για διεθνείς σχέσεις – αφού οι κανόνες του λεγόμενου «Διεθνούς Δικαίου» προκύπτουν αποκλειστικά από συμβάσεις («συνθήκες») κυρίαρχων κρατών.  Ο λόγος είναι προφανής: εις βάρος ενός κράτους δεν μπορεί να επιβληθεί αναγκαστική εκτέλεση στο εσωτερικό του, ει μη μόνο εάν το επιτρέψει το ίδιο το κράτος. Ομοίως είναι εξαιρετικά δυσχερής η επιβολή εκτέλεσης σε περιουσία ενός κράτους στο εξωτερικό, διότι τα κράτη επικαλούνται το προνόμιο της ετεροδικίας (extraterritoriality) – το οποίο, ανάλογα με την εποχή που διανύουμε, είναι απόλυτο ή σχετικό. Δηλαδή οι πιστωτές ενός κράτους, σε περίπτωση που δεν πληρώνει τις οφειλές του (στάση πληρωμών), δεν μπορούν να κατάσχουν περιουσιακά στοιχεία του, ούτε στο εσωτερικό του, ούτε στο εξωτερικό – αντίθετα με όσα ισχύουν για τις επιχειρήσεις.

Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η γνωστή αντιδικία Ιταλίας – Γερμανίας στο Διεθνές Δικαστήριο για τις ναζιστικές αποζημιώσεις, όπου η Ελλάδα έκανε παρέμβαση υπέρ της Ιταλίας (η οποία, ως γνωστό, επέτρεψε εκτέλεση σε βάρος της Γερμανίας στο έδαφος της, για την υπόθεση του Διστόμου- κάτι που δεν επέτρεψε η ίδια η Ελλάδα!).

Συμπερασματικά λοιπόν, τα κυρίαρχα κράτη μπορούν να κάνουν ότι θέλουν – αν και δυστυχώς οι μεγάλες δυνάμεις επιβάλλουν τους όρους τους στις πιο αδύναμες χώρες (η δύναμη «παράγει» Δίκαιο). Αυτό γίνεται παραδοσιακά με δύο τρόπους:

(α) Ο πιο ανώδυνος και φθηνός τρόπος επιβολής όρων, είναι μέσω του εσωτερικού συμμάχου τους, της εκάστοτε ελίτ δηλαδή (κυρίως των ΜΜΕ, των πολιτικών και των κυβερνήσεων, οι οποίοι παίρνουν εντολή να πείσουν τους Πολίτες – να τους κάνουν «πλύση εγκεφάλου καλύτερα»).
β) Ο πιο άκομψος είναι η πίεση από το εξωτερικό – με δηλώσεις, δημοσιεύματα, «αξιολογήσεις», επιθέσεις, εκβιασμούς, ενίοτε δε και με επεμβάσεις, ακόμα και ένοπλες, ή με στρατιωτικές «απειλές» (για παράδειγμα, εισβολή της Τουρκίας). Πιθανολογώ ότι για το λόγο αυτό η Ελλάδα έκανε ανέκαθεν αυτό που της ζητούσαν δανειστές της”.


Με βάση τα παραπάνω, αν και θεωρούμε λύση έσχατης ανάγκης, «ύστατη λύση» δηλαδή (lastresort)την επιστροφή της χώρας μας στη δραχμή, έχουμε την άποψη πως η Ελλάδα οφείλει να το σκεφθεί σοβαρά – εάν βέβαια δεν βοηθηθεί από τους εταίρους της, παράλληλα με την άμεση εκδίωξη του ΔΝΤ από την επικράτεια της (της Τρόικας καλύτερα και της Γερμανίας, αφού αυτή επιβάλλει πλέον τους όρους).

Με την έννοια «βοήθεια» δεν εννοούμε φυσικά τον περαιτέρω δανεισμό της (πόσο μάλλον αφού η Τρόικα απλά «αναπληρώνει» τις «αγορές», μετά την  ευρωελληνική κρίση δανεισμού που προκάλεσε ο απίστευτα καταστροφικός χειρισμός της Γερμανίδας καγκελαρίου), αλλά ένα αποτελεσματικό «σχέδιο  Marshall», για την αναδιοργάνωση της οικονομίας της. Άλλωστε, αφενός μεν τα δάνεια δεν λύνουν προβλήματα, αφετέρου μεταφέρουν τα βάρη επαυξημένα στο μέλλον – αφού κάποια στιγμή πρέπει να πληρωθούν, συνήθως με τοκογλυφικούς τόκους.

Στην αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα δεν πρέπει ούτε στιγμή να διστάσει – παίρνοντας τις οδυνηρές μεν, αλλά απόλυτα υποχρεωτικές αποφάσεις που χρειάζονται, για την εξασφάλιση της ευημερίας των Πολιτών της. Άλλωστε, με το καινούργιο υφεσιακό πρόγραμμα της Τρόικας και όχι πλέον του  ΔΝΤ (μεσοπρόθεσμο), το οποίο κατά την άποψη μας θα ήταν έγκλημα να ψηφισθεί, δεν φαίνεται να αποφεύγουμε τη στάση πληρωμών. Απλούστατα θα  εξουδετερωθεί, αργά και μεθοδικά, η βόμβα της χρεοκοπίας, η οποία απειλεί όχι μόνο την Ευρωζώνη, αλλά ολόκληρο τον πλανήτη.

Για την Ευρώπη των Πολιτών της φυσικά, πόσο μάλλον για την ευρωπαϊκή ιδέα της διαρκούς ειρήνης και ευημερίας όλων των Ευρωπαίων, καθώς επίσης για την  Ελλάδα, θα ήταν απείρως προτιμότερη η εκδίωξη της Γερμανίας από την Ευρωζώνη – εάν βέβαια δεν επικρατήσει ο καλός της εαυτός και εάν παραμείνει η εμμονή της πρωσικής της κυβέρνησης, να κυριαρχήσει απολυταρχικά σε μία Ευρώπη των 500 εκ. κατοίκων (θυσιάζοντας αυτούς που αντιστέκονται, για τον  παραδειγματισμό και την υποδούλωση των υπολοίπων).

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Ολοκληρώνοντας, αναφέρουμε ξανά ότι, η Ελλάδα έκανε μεν πάρα πολλά λάθη στο παρελθόν (ιδίως κάποιοι πολιτικοί της- τους οποίους όμως δεν μπορεί  κανείς να παραλληλίσει με τους ναζί, όσο ανεπαρκείς ή διεφθαρμένοι και να ήταν), αλλά δεν σκότωσε κανέναν. Δεν οδήγησε δηλαδή τον κόσμο σε δύο   παγκόσμιους πολέμους όπως η Γερμανία, για τους οποίους, αντί να τιμωρηθεί, βοηθήθηκε από τις Η.Π.Α. και την Ευρώπη για να ανακάμψει – ταυτόχρονα με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους των οφειλών της.

Όσον αφορά δε τη σημερινή κυβέρνηση της Ελλάδας, το πρόβλημα μας δεν είναι μόνο το μνημόνιο: το πρόβλημα μας είναι κυρίως η Τρόικα και το «μεσοπρόθεσμο έγκλημα» που θέλει να μας επιβάλλει – ιδιαίτερα δε οι ιδιωτικοποιήσεις των κοινωφελών μας επιχειρήσεων, το ξεπούλημα τους καλύτερα σε εξευτελιστικές τιμές, καθώς επίσης ο καταστροφικός «εφαρμοστικός» νόμος, χωρίς δημοψήφισμα.

Η δημόσια περιουσία ανήκει σε όλους τους Έλληνες, οπότε αυτοί πρέπει να αποφασίσουν – πόσο μάλλον όταν η κυβέρνηση δεν ενημέρωσε κανέναν με το προεκλογικό της πρόγραμμα, σε σχέση με τον τρόπο που θα  διαχειριζόταν την εξουσία της.


Πηγή: hellenesonline
…….....................................…………………………………………………………………………………………….

Σημειώσεις δικές μου:

α) Υποθέτω ότι ο Albrecht Ritsch, καθηγητής Ιστορίας της Οικονομίας, πρέπει να θεωρείται ανεπιθύμητος στη χώρα του τη Γερμανία.

β) Σύμφωνα με τον κ. καθηγητή, το σημερινό “οικονομικό θαύμα” της Γερμανίας οφείλεται, κατά κύριο λόγο, στη διαγραφή των χρεών της προς τρίτους (κυρίως των Η.Π.Α.), αλλά και στη μπαταξίδικη τακτική των Γερμαναράδων να μην πληρώνουν τις πολεμικές αποζημιώσεις ως όφειλαν, όπως προβλέπεται από διεθνείς συμβάσεις και το Διεθνές Δίκαιο. Όχι στην εργατικότητα και την παραγωγικότητα των Γερμανών, ούτε καν στις “εξορθολογισμένες αμοιβές” τους.

γ) πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να απολύσει όλους τους συμβούλους, μυστικοσυμβούλους και παρατρεχάμενους που πληρώνουμε και να προσλάβει τον κ. Albrecht Ritsch.
Τουλάχιστον αυτός δεν είναι ανιστόρητος…

Κυριακή 10 Ιουλίου 2011

Πόσο σάπιος είσαι Καρατζαφύρερ




Από τον Κλύδωνα


Πρόκειται για την πλέον σάπια πολιτική κατασκευή που στήθηκε επί της πολιτικής σκηνής από της σύστασης του Ελληνικού κράτους.

Ούτε οι φασίστες των Χρυσών Αυγών δεν θα ξεστόμιζαν αυτής της ποιότητας και αυτού του τύπου τις ύβρεις κατά του Ελληνικού λαού.

Μόνον αυτός –ο Καρατζαφύρερ- και μόνον το κόμμα που συμπτωματικά επί της πιάτσας της  Λεωφόρου Συγγρού έχει συστήσει. Θαυμάστε πολιτικό λόγο, υπευθυνότητα πολιτικού ανδρός και υπηρεσία προς την αλήθεια. Είπε χθες στην ΕΡΤ:


«Όλο αυτό το πάρε - πάρε, μας έφτασε σήμερα σε αυτή την κατάσταση» ισχυρίστηκε και αφού ενοχοποίησε το λαό του ζήτησε να σκύψει το κεφάλι, να αποδεχτεί «θυσίες», και πρόσθεσε: «Αν θέλουμε να διατηρήσουμε κάποιο επίπεδο διαβίωσης, θα πρέπει να βρισκόμαστε σε μια αρμονία με αυτά που ζητά η Ευρώπη. Αν θέλουμε να επαναστατήσουμε και να πάμε μόνοι μας, τότε όλοι οι μισθοί θα μειωθούν δραστικά. Πρέπει να καταλάβουμε πως ισχύει η θεωρία των γειτονιών της Ευρώπης. Ο πλούσιος Βορράς, Σκανδιναβία και Κεντρική Ευρώπη, η λιγότερο πλούσια Ιβηρική και τα Βαλκάνια με χαμηλούς μισθούς της τάξης των 200 - 250 ευρώ. Σε αυτή τη γειτονιά της Βαλκανικής, η μόνη ανορθόδοξη είναι η Ελλάδα. Αποτελούμε μία οικονομική ανορθογραφία η οποία πρέπει να διορθωθεί (...) Τα κεκτημένα και τα προνόμια μας οδήγησαν στη χρεοκοπία σε όλους τους τομείς»!!!


Πόσο καθεστωτικό ανδράποδο είναι;
Πως ένας πολιτικός όσο και Μητσοτάκης να είναι μπορεί να προβάλει γιατί του παρέχεται μικρόφωνο και ευκαιρία την απέχθειά του στον εργαζόμενο λαό;

Πόσο μπακάλης από την εποχή του Μεσοπολέμου μπορεί να είναι για να μας θεωρεί περίπου ως μπακαλόγατους; Avec quoi που λένε και οι Γάλλοι, στην βάση ποιου ηθικού πολιτικού κοινωνικού ή οικονομικού και κυρίως εκπαιδευτικού δικαιώματος, μιλά ο άνθρωπος των 52 ακινήτων εξ ονόματός μου, για να μου προσδιορίσει το οικονομικό μου πρόσοδο και την κοινωνική μου γεωγραφία;

Πως με ορίζει ως άνθρωπο αξίας 250 ευρώ μηνιαίως ο πολιτικός οπωσδήποτε-κοινωνικός και οικονομικός δεν ξέρω- λεχρίτης;

Χάνονται εν μία νυκτί τα όσα είχαν με ανείπωτες θυσίες κατακτηθεί από τους γονείς μας κι αυτός ως άλλος βοϊδοπάγκαλος μου λέει πως δια των 1000 ευρώ έριξα έξω την χώρα και όχι οι ραντιέρηδες, οι τραπεζίτες οι σουπερμακετατζήδες οι εφοπλιστές και οι ομιλούχοι δια των δις κερδών στην Ελβετία;

Το ποιος βύθισε την χώρα είναι πλέον απολύτως γνωστό σε όλους κι όσο για σένα και την πολιτική ή την οικονομική σου συμμορία σε βεβαιώ πως θα έρθει η ώρα που η νέμεση του λαού θα σε υποχρεώσει να το μάθεις. Οδυνηρά.

Και σε βεβαιώ καθεστωτικό βακτήριο πως δεν σκοπεύουμε να πεθάνουμε για να μας αποσυνθέσεις εσύ..

(Δεν χρειάζεται δικό μου σχόλιο. Με εκφράζει απόλυτα !)

Πέμπτη 7 Ιουλίου 2011

Είμαστε όλοι πράκτορες !


Το «μεγάλο» και «έγκυρο» περιοδικό «ΕΠΙΚΑΙΡΑ» ξαναχτύπησε με νέες αποκαλύψεις «φωτιά».

Στο σημερινό εξώφυλλο (7/7/2011) υπάρχει ο υπέρτιτλος: “Απόρρητα έγγραφα της ΕΥΠ αποκαλύπτουν αποσταθεροποίηση και ανατροπή” !

Μη γελάτε ρε! Υπάρχει και αποκλειστικό (!!!) ρεπορτάζ. Γιατί αποκλειστικό; Γιατί κανείς άλλος δεν ασχολείται με τέτοιου είδους πίπες που αναμασούν το τελευταίο χρονικό διάστημα τα γαλάζια μηρυκαστικά σαν τις τσίχλες.

Σου λένε: Ο Παπανδρέου πάει από το κακό στο χειρότερο … στις δημοσκοπήσεις το ΠΑΣΟΚ βρίσκεται σε ελεύθερη πτώση … εμείς ανακάμπτουμε … υπάρχει έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια … οι Έλληνες έχουν πάρα πολύ κοντή μνήμη και δείχνουν να ξέχασαν τις δικές μας απίστευτες μαλακίες … μας πουσάρει και η Wall Street Journal (η ναυαρχίδα του καπιταλισμού) με άρθρα συμπάθειας προς τον Σαμαρά … κάτσε να ρίξουμε και μερικές παπάρες στη σούπα για να φουσκώσει, κι όποιος τη φάει.

Τι αποκαλύπτει (που λέει ο λόγος) το σοβαρό αυτό περιοδικό;

Αποκαλύπτει το ρόλο των ξένων μυστικών υπηρεσιών στα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Θυμόσαστε, τότε που όλοι οι Έλληνες είχαν κατέβει στους δρόμους σε διαδηλώσεις και πορείες διαμαρτυρίας, εκφράζοντας την αγανάκτηση τους για την άνανδρη δολοφονία του 15χρονου Αλέξη Γρηγορόπουλου από τον μαλακισμένο μπάτσο - πιστολέρο - φονιά.

Ε, όλοι αυτοί ήσαν υποκινούμενοι από τις ξένες μυστικές υπηρεσίες. Αλήθεια, εδώ που τα λέμε, πολλούς πράκτορες φαίνεται πως έχουν. Σχεδόν όλους τους Έλληνες. Με λίγα λόγια, εμείς δεν είμαστε λαός, εμείς είμαστε πράκτορες. Ή το λιγότερο ηλίθιοι, κρετίνοι, άβουλα πλάσματα, αμοιβάδες, αφού είμαστε ένα τσούρμο που άγεται και φέρεται από τις προθέσεις και τις διαθέσεις άλλων. Τα ίδια δεν είχαν πει και για τις φωτιές του 2007; Αρχικά τις είχε βάλει το ΠΑΣΟΚ προσβλέποντας στην πολιτική αποσταθεροποίηση, αλλά επειδή το σενάριο έμπαζε από παντού, επιστρατεύτηκε το σχέδιο Β, οι ξένες μυστικές υπηρεσίες!

Κάποιοι άλλοι θα φταίνε πάντα. Αφού, στην 5,5ετία Καραμανλή δεν παρουσιάστηκαν προβλήματα, δεν έγιναν κολοσσιαία λάθη, δεν είπαν χοντροειδέστατα ψέματα, δεν έγιναν σκάνδαλα, δεν χειροτέρεψε η ζωή μας, δεν …δεν …δεν… Όλα τέλεια κύλισαν, σεμνά και ταπεινά εννοείται.

Στην online έκδοση του περιοδικού διαβάζουμε: “Νέα έγγραφα-φωτιά, που αποκαλύπτουν το ρόλο φίλιων δυνάμεων στην προσπάθεια αποσταθεροποίησης της χώρας και εν μέρει εξηγούν το πώς οδηγηθήκαμε στη σημερινή ζοφερή κατάσταση, φέρνουν στη δημοσιότητα τα «Επίκαιρα». Δύο άκρως απόρρητα έγγραφα της ΕΥΠ, το Ειδικό Δελτίο Ενημέρωσης Νο 53 με θέμα την Τρομοκρατία, και η Αναφορά Κατάστασης Ασφάλειας στο Εσωτερικό της Χώρας, με ημερομηνία 19 Αυγούστου 2009, δύο εβδομάδες πριν την προκήρυξη πρόωρων εκλογών από τον Κώστα Καραμανλή, αποκαλύπτουν τους εσωτερικούς και εξωτερικούς κινδύνους που απειλούσαν την πολιτική σταθερότητα, την κοινωνική ειρήνη αλλά και την εθνική ακεραιότητα εκείνη την ταραχώδη περίοδο.”

Αρχικά εξηγούν στους (αποκλειστικά δεξιούς) αναγνώστες τους, ότι στο δημοσιογραφικό τους πόνημα (ακράτητα γέλια) δίνεται η εξήγηση για το πώς οδηγηθήκαμε στη σημερινή ζοφερή κατάσταση. Βλέπεις, δεν το διαβάζουν μόνο ηλίθιοι, το διαβάζουν και πανηλίθιοι και σ’ αυτούς χρειάζονται περαιτέρω διευκρινήσεις, μήπως και δεν πιάσουν το νόημα με την πρώτη.

Η ζοφερή κατάσταση στην Ελλάδα λοιπόν δημιουργήθηκε από την πτώση του ακαταλληλότερου και μετά. Μέχρι τότε τα πράγματα ρολάριζαν περίφημα. Ούτε μνημόνια, ούτε επιτήρηση, ούτε φτώχεια. Στέλναμε (Παπαθανασίου) και την παραμονή των εκλογών στοιχεία με έλλειμμα 3%, οι κουτόφραγκοι το έχαφταν κι όλα ήταν μια χαρά. Μια χαρούμενη ατμόσφαιρα, που ΄λεγε και ο αείμνηστος Ντίνος Ηλιόπουλος. Και μέσα στη χαζομάρα μας ελπίζαμε (=έλπιζαν) ότι θα μπορούσαμε για πάντα να μαγειρεύουμε τα στοιχεία και να τους κοροϊδεύουμε.

Και μετά ξυπνήσαμε.

Ή μήπως όχι;

Και τώρα το μεγάλο μας πρόβλημα δεν είναι ότι λεφτά δεν υπάρχουν, ούτε γιατί δεν υπάρχουν, ούτε που πήγαν, ούτε ποιοι τα έφαγαν. Το μεγάλο μας πρόβλημα είναι ότι είπε ψέματα ο Παπανδρέου. Κακώς, αφού όλοι οι υπόλοιποι λένε στο λαό αλήθειες!

Λίγο πιο κάτω μας αποκαλύπτουν ότι τα άκρως απόρρητα έγγραφα (τόσο άκρως απόρρητα που κυκλοφορούν στα χέρια δημοσιογράφων και στο διαδίκτυο) έχουν ημερομηνία 19/8/2009, επί κυβερνήσεως Καραμανλή δηλαδή.

Λες να κατασκευάστηκαν από τους ίδιους; Μπα! Δεν μας έχει συνηθίσει σε τέτοιες λοβιτούρες η κρατική ασφάλεια και οι, πέραν του ορίου της νομιμότητας, μηχανισμοί της. Ούτε και θα βρεις, όσο κι αν ψάξεις στην Ε.Υ.Π. - την πιο σκοτεινή δημόσια υπηρεσία που πηγαινοέρχονται πράκτορες, πρακτορίσκοι, ταγματασφαλίτες, χουντικοί, παρακρατικοί και μυστικοσύμβουλοι - παρόμοια υποθετικά σενάρια, ή άλλες θεωρίες συνωμοσίας. Όσα θα βρεις αφορούν αποκλειστικά τον Καραμανλή Β’.

Άρα;

Άρα το συμπέρασμα είναι ένα: για να θέλουν ένα καθόλα επιτυχημένο πρωθυπουργό να τον βγάλουν από τη μέση, πρέπει από πίσω να κρύβονται ξένες μυστικές δυνάμεις, στις οποίες δεν υποχώρησε και δεν αποδέχθηκε τα τερτίπια τους.

Μη γελάτε λέμε! Πριν από δύο εβδομάδες το ίδιο περιοδικό δεν είχε αποκαλύψει την απόπειρα δολοφονίας του Καραμανλή του νεότερου;

 

Το ‘χω πει και το ‘χω γράψει εδώ και πολύ καιρό. Ο Κωστάκης επανέρχεται οσονούπω. Δειλός και κότα όπως ήταν πάντα, έχει λουφάξει μέχρι να κάτσει η σκόνη. Άφησε τεράστια προβλήματα (=συντρίμμια) πίσω του, έχει αράξει και στα πίσω έδρανα της Βουλής και κάνει χάζι με τα τεκταινόμενα. Άφησε έναν διψασμένο για εξουσία Παπανδρέου να πέσει κατευθείαν στα σκατά, άφησε και έναν αλλοπρόσαλλο Σαμαρά να καθαρίσει το κόμμα και περιμένει την κατάλληλη στιγμή να μας ξανακάτσει στο σβέρκο.

Οι συμβουλάτορες του έχουν υποδείξει ότι πρέπει να κρατήσει το στόμα του κλειστό. Να μη μιλήσει πουθενά για να μη προκαλέσει την κοινή γνώμη και το δημόσιο αίσθημα. Και μέσα στα χιλιάδες προβλήματα που έχει ο ελληνικός λαός, φαίνεται ότι του “βγαίνει”. Κανένας πια δεν ασχολείται μαζί του. Τα κατάφερε!

Τη “μάχη” του τη δίνει μέσα από πληρωμένες φυλλάδες και περιοδικά. Όταν βγάλουν οι άλλοι τα φίδια από τις τρύπες θα επιστρέψει στην κεντρική πολιτική σκηνή.

Μέχρι τότε τα περιοδικά και οι φυλλάδες θα έχουν ανακαλύψει χιλιάδες θεωρίες συνομωσίας που θα τους τις παρέχει ο ίδιος και οι αυλικοί του.

Θέλει να νομίζει ότι είναι το κέντρο της γης και πως όλος ο κόσμος δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει από το να ασχολείται μαζί του.

 Όταν καβαλήσεις για τα καλά το καλάμι …